Ερχόμενοι αρκετές φορές αντιμέτωποι με μια ¨αλυσίδα¨ καταστάσεων αρνούμαστε να θίξουμε και να εκθέσουμε θέματα τα οποία μπορούν να δημιουργήσουν προβλήματα ασήμαντα έως και άκρως επικίνδυνα βάζοντας σε κίνδυνο ακόμα και ανθρώπινες ζωές. Με αφορμή λοιπόν τον πρόσφατο σοβαρό τραυματισμό του ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Ανάληψης Παναγιώτη Μάραντου, ο οποίος έχει να κάνει με δύο κατάγματα στο κεφάλι από αγκωνιά, που απ` ότι φαίνεται επίσης όπως λέμε και στην καθ` ομιλούμενή δεν άνοιξε ¨ μύτη¨ στο γήπεδο (τιμωρία υπαιτίου), έφερε στην επιφάνεια θέματα και προβληματισμούς που συνεχώς συζητάμε για τη βελτίωση αυτού του άμοιρου τελικά αθλητισμού, που μόνο καλά μπορεί να επιφέρει στα παιδιά μας που ασχολούνται με αυτόν.
Η πρόθεσή μας δεν είναι να γίνουμε δικαστές κανενός και ούτε να στοχοποιήσουμε τον οποιονδήποτε μοιράζοντας ευθύνες, παίζοντας το μετά Χριστό προφήτες πίσω από την ασφάλεια ενός πληκτρολογίου. Θεωρώ πως και ικανοί και αξιόλογοι άνθρωποι έχουν τη γνώση και την πείρα να πάρουν τις κατάλληλες αποφάσεις ώστε να προλάβουν όλα τα κακώς κείμενα που διαδραματίζονται στους αγωνιστικούς χώρους τα Σαββατοκύριακα. Ευτυχώς αυτή τη φορά τη γλιτώσαμε με δύο κατάγματα, την επόμενη ξέρουμε αν θα είναι λίγο πιο πάνω στο μάτι για να χάσει την όραση του κάποιο παιδί ή λίγο πιο δίπλα στα μηνίγγια και να έχουμε πιο δυσάρεστες εξελίξεις;
Γιατί κάποιος αθλητής πρέπει να μπαίνει σε τέτοιες ψυχοφθόρες καταστάσεις οι οποίες παρασύρουν όχι μόνο τον ίδιο αλλά και οικογένειες; Επειδή κάποιοι προκειμένου να ικανοποιήσουν τον εγώ τους δεν σκέπτονται τι μπορεί να προκαλέσουν, καταλαβαίνω ότι υπάρχουν και αυτοί, ποιος είναι τελικά αυτός ο πιο λογικός, ποιο ψύχραιμος και ποιο ώριμος που θα το προλάβει; Θα μου πεις υπάρχει και η παράμετρος της κακιάς στιγμής, ναι δεν διαφωνώ και εκεί θέλουμε να πιστεύουμε πως ανήκει το συγκεκριμένο περιστατικό, όμως παραδειγματική τιμωρία που υπάρχει; Δεν είδε κανένας από τους ¨άρχοντες¨ του αγώνα τίποτα; Σε τέτοιες φάσεις γνωρίζουμε πως πριν εξελιχθεί το οτιδήποτε ελέγχονται τα μαρκαρίσματα, πόσο μάλιστα όταν βλέπουμε έναν παίκτη να πέφτει σαν ¨τσουβάλι¨ εντός αγωνιστικού χώρου, δεν χωράνε δικαιολογίες του τύπου εξελισσόταν για γκολ ή τι θα γινόταν για ένα λεπτό. Ο κανονισμός στην περίπτωση αυτή είναι ρητός, κτύπημα στο κεφάλι άμεση διακοπή του αγώνα.
Βεβαίως και οι διαιτητές ειδικά στις ερασιτεχνικές κατηγορίες είναι αξιόλογα παιδιά και προσφέρουν, πολλές φορές έρχονται αντιμέτωποι με πολύ δύσκολες καταστάσεις σ` έναν χώρο που δεν είναι ιδανικά πλασμένος και με αρκετές αντιξοότητες, που δυσκολεύουν το έργο τους με τις ελλείψεις της τεχνολογίας και όχι μόνο. Μήπως λοιπόν και αυτοί πρέπει να βοηθηθούν με κάποια μέτρα ώστε να μπορέσουν να προστατέψουν και να προλάβουν την ασφάλεια του εκάστοτε αθλητή αλλά και των σωματείων;
Στο σημείο αυτό θα τολμούσα να προτείνω η τιμωρία της κίτρινης κάρτας να μην παραγράφεται μετά το πέρας ενός αγώνα, αλλά ν` ακολουθεί τον αθλητή (ποδοσφαιριστή) καθ` όλη τη διάρκεια της πορείας του πρωταθλήματος όπως γίνετε και στις μεγαλύτερες κατηγορίες. Αυτομάτως έτσι θεωρώ πως το βάρος πέφτει και στα σωματεία που θα είναι αναγκασμένα να διαχειριστούν καλύτερα το έμψυχο δυναμικό τους, αφού η συσσώρευση καρτών δεν θα επιφέρει μόνο οικονομικές αλλά και ποινικές κυρώσεις. Από τη στιγμή που τέθηκε θέμα περί οικονομικού μην ακούσω δικαιολογίες, πάλι θα πληρώσουμε και δεν αντέχουμε. Όταν μιλάμε για ασφάλεια δεν υπάρχει συγχωροχάρτι. Ψάξε εσύ ως παράγοντας, ως σωματείο ή δεν ξέρω και εγώ ως τι, να αποτρέψεις τον αθλητή σου να μην φτάσει να σε χρεώσει με τις κυρώσεις μιας ποινής. Πρέπει να μάθουμε επιτέλους όλοι μας ότι η επιλογή κάθε σκοπιμότητας έχει το τίμημα της αν θέλουμε να μιλάμε για δημοκρατία.
Επειδή το θέμα έχει κι άλλες παραμέτρους και δεν είναι δυνατόν να το λύσουμε μέσα από ένα άρθρο, θεωρώ πως εκπτώσεις και στραβά μάτια δεν πρέπει να γίνονται σε θέματα ασφαλείας και προστασίας ανθρώπινων ψυχών στην κάθε σκοπιμότητα, τα οποία θα ελαχιστοποιήσουν και την κακιά στιγμή που μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε άνθρωπο που περπατά απλά στο δρόμο.
